خسته ام از شب بيداري هاي بي حاصل که حاصلي جز رنگ گرفتن بالش زير سرم ندارد…! خسته ام از دغدغه هاي پر تکرار روزها و شب هاي روتين وار… تيغ تيزي فرورفته در گلويم… نه نفس بالا مي آيد و نه بغض پايين… درد دارد مرور تلخي ها… من تنم پر از زخم هاي خاطره ست…!!! مي کشم در آغوش تن لهيده ام. چشم مي دوزم به رد اشک روي بالش… نفسم که بالا مي آيد… عق مي زنم تمام تلخي ها… شب که رفت قول مي دهم به خودم… به دلي که سنگ شد و تمام…!!! قولي مردونه در ميان تمام ضعيف بودن ها… قصه برگ جديدي به من مي دهد انگار…! ضعف و سستي را مي فرستم به کنار… نوري همراه با انوار خورشيد… لبخند را مهمان مي کند بر لبانم… من اميد دارم هنوز هم…